I due papagai del vigàrio

Ghen’è tante stòrie de papagai, ma questa la ga sucedesto dal bon. 
Ghen’era, na volta, na veciota che la gavea na papagala che la savea dir sol robe sporche. Co rivea qualche dun ntela casa dela vècia, la papagala la scominsiea dirghe su de tuto. Ma sol robe sporcacione. Ma, un, giorno, ze rivà là el vigàrio par benedir la casa e  la papagala la gà scominsià a dirghe su al vigàrio:
– Vècio cotolon..vècio cotolon...vècio cotolon....  
Ciò, el vigàrio l’è restà fin fora dei sentimenti de scoltar la papagala a dirghe su de che a maniera li e el gà proà trarghe àqua benedia. Alora sì la papagala la ze deventada mata:
– Vecion, vecion, vecion! Maledio, maledio, maledio! 
La parona dela papagala  no la savea pi cossa far, e la ghe ga dimandà mila scuse al vigàrio. Alora el vigàrio el ghe ga dito cossita:
– Scolta qua: là ntela canónica mi go due papagai che i ze catòlichi fervorosi. De tanto scoltar le preghiere in cesa, i dise su el rosàrio intiero tuti i giorni. Te pol rivar là in qualùnque ora, che i ze sempre drio dir su el rosàrio. Alora femo cossita: doman, te ciapi la to papagala e te la porti là insieme coi me papagai. Mi ghe parècio na bela caseta anca par ela e la assemo là fin che la impara la dotrina. 
E cossita i ga combinà. El vigàrio l’e ndà casa tuto contento, el ga mandà far na bela caseta par ricever la papagala, la ga pintada de bianco come par ricever na sposa pa i so papagai.
El giorno drio, come che i gavea combinà, la parona de la papagala la ze ndata portàrghela al vigàrio. I due papagai i zera là che i dizea su el rosàrio, ma quando che i ga visto la papagala, i se ga fermà de colpo, e un el ghe ga dito a che altro:
– Padre nostro...Padre nostro... Padre nostro...Gràssie Padre Nostro! La putana la ze rivada...