Ghen’era casa sol el fiol più  vècio.

Ghen’era un fazendero che’l gavea un bel toro de rassa par lu, el anca par servir la vizignansa. Alora, quando che qualche dun el volea tirar fora na bela cria,  ndea là dimandarghe imprìstio de sto toro, ma lu el ghe cobrea otanta cunti a volta. 
Ma, sto fazendero, un giorno el gà pensà de far un viaio fin là ntela Europa, e la preocupassion più granda che’l gavea, lera el toro. Ma, gràssie a Dio, el gávea due fioi: un de disdoto ani, e che altro de vinti. Alora el gà ciamà là i due fioi e el ghe gà spiegà che, se i vegnesse dimandarghe impristio del toro, che lera par cobrarghe otanta cunti, e che i paghesse vanti de menar via el toro. I fioi i gà capio polito e lu l’è ndà viaiar pacìfico.
Ciò, de la de na stimana, un vizinho el càpita là del fazendero, mezo cativo anca. Ghen’era casa sol el fiol più  vècio.
– Bon giorno!     
– Bon giorno!
– Mi volea parlar con to pare par via de un negòssio mezo sèrio.
– Ah, ma el poblema ze che me pare l’è ndà viaiar e el torna in drio, fursi sol de quà un mese... Ma volio parlar de chè com el pai? Parchè, de le volte son bom anca mi de resolver el negòssio!
– Ben, par esser ben fianco e biaco, el negòssio l’è cossita: la me fiola la se gà ciapà gràvida, e ela la me ga dito che l’è stà to fradel farghe el laoro. Alora, vui assertar le conte con to pare.
– Ah, bon! Se la ze cossita, bisogna parlar co me pare, sì, parche lu el me gà assa dito che el prèssio del toro, l’è otanta cunti, ma de me fradel, el me gà mia dito quanto che ze par cobrar...