Alex Eberle e Ivo Gasparin

Alex Eberle e Ivo Gasparin

Parla Talian

Ivo Gasparin - Graduado em Filosofia e Pós-graduação em Letras, Ivo Gasparin é professor de Língua Portuguesa e Literatura Brasileira. Com o pseudônimo de Tóni Sbrontolon, é colunista e autor. Dentro da música, destacou-se como fundador e componente do Grupo Ricordi.

Contatos

Um tocheto de lardo

Sol che, de magnar, la ghe gà dito che no la gavea gnente, ma gnente pròpio. 

Tempi in drio, Toni e Bepi i ze ndai pescar la zo Rio Azanta. I se gà portà drio sol un toco de pan e un litro de vin, parchè i zera securi de ciapárghene na mùcia de pessi. Ma el caso l’è, che pena che i ze rivai la zò, ze vegnesto su un temporal del demònio: saete e sciantisi che i vegnea zò a balochi. 
Pa scampar del temporal i se gà tirà soto na pianta rabaltada e là i ze restai squasi fin note. Quando che i se gà nincorto, lera belche scuro e no i gà bio coraio de ndar casa pa. Ma, in te quela, i gà visto, che la via distante in mezo el mato, ghen’era na luceta. Alora i gá pensá de ndar fin là pa dimandarghe un posto par dormir. I gà batesto ntea porta e Zé vegnesto fora na vecieta co’l feral in man. I ghe gà dimandà se la gavea un postesin par dormer. La vecieta la ghe gà dito che la zera ela sola, che la zera poareta, e questo e quel... Ma, che se i volesse, i podea dormir in tera, in sima un pelego vècio. Sol che, de magnar, la ghe gà dito che no la gavea gnente, ma gnente pròpio. 
Far chè? Bépi e Toni i zera fin intrigai de star in piè de a fame che i gavea. El boton de a pansa lera belche ndrio incostarse ntel filon de a schena. Ma tasi, che quando che i Zé  rivai là e pena che i zera ndai rento nte a casa, i gavea visto che ghen’era un mestier picà ntel sofito, in sima a porta. Securo che lera un toco de salame. Ma come che la vècia la zera tirana, no ghe o gà gnanca  oferessesto. 
Alora, fora pa a note, quando che i gà sentio che la vècia la zera ndrio roncar che gnanca na motossera, i ze levai su e, pimpianeto i ze ndai là ciavarghe che’l mestier che lera picà ntel sofito, in sima a porta e i lo gà magnà insieme col’ tocheto de pan che i gavea nte a sporta. Pal gusto, i gà sentio luri che no lera mia salame, ma con che a fame che i gavea, i magnaria anca na bissa.
Cari da Dio... A la matina bonora, i zera ncora ndrio dormir e a gà sentio che la vècia la osea:
– Porco de un cane!... Chi ze che me gà portà via el toco de lardo, che lera quà picà ntel sofito e che mi lo doparea par passarme su par le moróide?
In te quela, Bepi e Toni ghe ze vegnesto fin um colpo de gomitar. Ma la ghe ze stata anca ben! Onde che se ga visto ndar magnarghe el’ardo de a vècia...