Alex Eberle e Ivo Gasparin

Alex Eberle e Ivo Gasparin

Parla Talian

Ivo Gasparin - Graduado em Filosofia e Pós-graduação em Letras, Ivo Gasparin é professor de Língua Portuguesa e Literatura Brasileira. Com o pseudônimo de Tóni Sbrontolon, é colunista e autor. Dentro da música, destacou-se como fundador e componente do Grupo Ricordi.

Contatos

La mama sensa passiensa

Alora le fameie le zera grande: fameie de dòdeze, quíndeze, disdoto e anca de pi fioi.

Sti ani in drio, come che no ghe zera mia el televison, i ndea a leto bonora e par quela i gavea anca de pi tempo de far fioi. Alora le fameie le zera grande: fameie de dòdeze, quíndeze, disdoto e anca de pi fioi. Tuti i laorea insieme in colónia: piantar formento, miglio, patate, de tuto pó. Restea casa sol la mama par far de magnar, snetar fora la casa e lavar la roba. Dopo, quando che i vignea casa de a colónia, alora i ndea drio a altri mestieri: darghe de magnar ai porchi, molder le vache e altri laúri de casa.
Alora ghen’era na fameia de quíndeze fioi. La mama la restea casa, e insieme co la mama restea casa el so fiol pi picoleto, el nene, che’l gavea nove ani e che’l ghe giutea la mama a far laoreti come ndar tor áqua ntela fontana con le sécie, tor su legna par mantegner el fogo impià, catar su i uvi e altri laoreti. Ma sucede che la mama no la stea mia tanto ben de salute, e dele volte la dizea che la restea storna. Na volta, pò, la ze fin caísta in tera dele storniere che la gavea in torno. La gà bio sorte che i  fioi i zera tuti casa.
Ma, um giorno, che la mama la zera casa ela sola co’l nene, la gà bio un afano. El nene, tuto spaurà, l’è ndà su a tuta a carera ciamar i fradei che i zera in colónia ndrio cavar su patate. L’e rivà là osando come un mato.
– Túsi, vegnì casa presto, che a mama la ze là ndrio passar mal. Pa’mor de Dio, corì  casa...
Ma el fiol più vécio, el ghe gà dito:
– Sì, sì, và dirghe a la mama che vegnemo zo suito. Che la spete un pochetin fin che fenimo de cargar la careta.
Dopo de na mesa ora che i ze rivai casa, la mama la zera là stirada in cozinha. La zera pena morta. Alora e fiol più vécio el ga dito cossita:
– Poareta la mama! Magari, la ga mai bio passiensa. Na la podea mia spetar  nantra mesa oreta fin che vegníssimo casa?