L’era belche passà via i disdoto ani che’l padre Teodolino l’era vigàrio de na pícola paròchia de l’interior.

L’era belche passà via i disdoto ani che’l padre Teodolino l’era vigàrio de na pícola paròchia de l’interior. Par quela, el cognossea tute le fameie, una par una. El savea el nome de squasi tuti i parochiani. El savea fin i pecati de cada un, specialmente i pecati dele fèmene. L’era belche sgionfo de scoltar sempre la medésima litània ntel confessionário. E par dir la verità, l’era pi stufo de scoltar che tute le fémene le ndea sempre confessarse del medésimo pecato: che la gavea tradio el so omo. Alora, na doménega, par tirarla pi curta, l’è rivà in cesa e el gà dito:
– Incoi, no ocore mia che le fémene le vegne confessarse una par una par contarme sempre el medésimo pecato. Femo cossita: le fémene che le gà tradio el so omo, sta stimana, che le passe tute quà a la me banda sanca, che alora mi ve dao la assolvission granda a tute insieme, e femo pi presto.
Ciò, i ómeni i ze restai co’i oci spalancai, parchè i gà visto che tute le done le se gà levà su del banco e le ze ndae postarse a la banda sanca del vigàrio. Magari, ghen’è stà sol una che la ze restada là sentada ntel banco, ben davanti el vigàrio, pacífica como se gnente gavesse sucedesto. Alora el vigàrio el ghe gà dimandà:
– E ti, gheto mia scoltà cossa che’l vigàrio el gà parlà?
Alora, la presidente del clube de la cità, la ze saltada fora e la ghe gà parlà al vigàrio:
– Stè gnanca farghe de conta, padre, parchè quela là la ze sorda, si nó, la saria La prima...
E cossita, el padre el ghe gà dato la assolvission a tute quante, sol co na passada. E i ómeni, pori can, i gà sbassà i oci, parchè i gavea i corni che i ghe pesea ntea testa.